Jedzenie emocjonalne. Skąd ten czort?

Zastanawialiście się kiedyś dlaczego jedzenie jest tak silnie związane z emocjami? Dlaczego pełni funkcje (chwilowego) reduktora stresu, pocieszyciela, czy przyjaciela, z którym można obejrzeć komedię w tv?


Wróćmy do początków, do narodzin i dzieciństwa, do relacji matka-dziecko. Spójrzmy. Matka od pierwszych dni karmi swoje maleństwo. Karmienie w pierwszych tygodniach (lub miesiącach) to setki minut kochającego dotyku dziennie. Jedzenie kojarzy się dziecku z dotykiem mamy, a dotyk mamy to miłość i bezpieczeństwo.
Nie tylko małe dzieci pragną bliskości mamy. Dotyczy to także tych starszych, które przybiegają do niej, gdy jest im źle, ale i dorosłych ludzi, którzy często wracają do domów rodzinnych, kiedy zostali skrzywdzeni przez życie. Przy niedzielnym obiedzie u mamusi znikają wszystkie troski.
Od chwili narodzin naturalnie uczymy się, że jedzenie zaspokaja nasze emocjonalne potrzeby, przynosi ukojenie, daje poczucie stałości, uspokaja, leczy rany, rozumie i nie ocenia. Dlatego sięgamy po nie, gdy odczuwamy stres, lęk, niepewność, rozczarowanie, czy smutek. Sięgamy po nie również wtedy, gdy potrzebujemy wypełnić jakąś nieokreśloną pustkę. To może być niespełnianie się we własnym życiu, albo po prostu - samotność. Wyniki badań pokazują, że samotni ludzie odczuwają silniejszy głód i wolniej się najadają. A ja jednak mam wątpliwości, czy głód w ich przypadku nie jest stały i niezmienny niezależnie od ilości spożytego pożywienia. Bo raczej ciężko najeść się miłością pałaszując samotnie kolejną czekoladę.